ŻEBY PRZYGOTOWAĆ SIĘ DO PRACY NAD PORTRETAMI WYJECHAŁAM NA TRZY TYGODNIE NA WIEŚ. PONIEWAŻ BYŁA JUŻ PÓŹNA JESIEŃ I TEMPERATURY BYŁY BLISKIE ZERA, NIEDUŻY DOMEK, W KTÓRYM ZAMIESZKAŁAM, MUSIAŁAM OGRZEWAĆ, PALĄC DREWNEM W PIECYKU. KAŻDEGO DNIA, RANO WYBIERAŁAM

Z NIEGO POPIÓŁ I WSYPYWAŁAM DO PRZYGOTOWANEGO WCZEŚNIEJ WORKA. DUŻO W TAMTYM CZASIE CHODZIŁAM PO OKOLICZNYCH LASACH, GOTOWYCH DO ZIMY POLACH, RYSOWAŁAM DRZEWA I OGOŁOCONE Z LIŚCI GAŁĘZIE. PO TRZECH TYGODNIACH WRÓCIŁAM DO WARSZAWY Z ZEBRANYM POPIOŁEM ORAZ SZKICAMI I JUŻ W SWOJEJ PRACOWNI ZACZĘŁAM RYSUNKOWO-MALARSKĄ PRACĘ NAD PORTRETAMI. 

 

W KULTURZE LUDU AJNU KOBIETY NOSIŁY NA CIELE TATUAŻE, W TYM SZCZEGÓLNIE CHARAKTERYSTYCZNE DLA NICH TATUAŻE WOKÓŁ UST. TATUAŻE STANOWIŁY WAŻNY ELEMENTEM TRADYCJI KOBIET AJNU PRZEKAZYWANEJ PRZEZ STARSZE KOBIETY MŁODSZYM. TATUAŻ POWSTAWAŁ PRZEZ LATA. ZACZYNAŁ SIĘ MALEŃKIM NACIĘCIEM WYKONANYM RYTUALNYM NOŻEM, W KTÓRE WCIERANO WĘGIEL DRZEWNY ZEBRANY Z PALENISKA DOMOWEGO. TATUAŻ W SWOIM OSTATECZNYM KSZTAŁCIE BYŁ GOTOWY W CHWILI, GDY KOBIETA BYŁA GOTOWA DO MAŁŻEŃSTWA. TATUAŻ PEŁNIJ M.IN. FUNKCJĘ OCHRONNĄ. W DRUGIEJ POŁOWIE XIX WIEKU JAPOŃCZYCY, W RAMACH WYMAZYWANIA KULTURY AJNU, POŚRÓD INNYCH ZAKAZÓW I ODBIERANIA PRAW AJNU ZABRONILI KOBIETOM WYKONYWANIA RYTUALNYCH TATUAŻY WOKÓŁ UST.

 

TWORZĄC PORTRETY YOSHIKO, KIMIKO, RYOKO, KYOKO I TSUGUMI, W NAWIĄZANIU DO TRADYCJI TATUAŻU, UŻYŁAM ZEBRANEGO PRZEZ SIEBIE POPIOŁU JAKO PIGMENTU W FARBACH. CELOWO ZOSTAWIŁAM FAKTURĘ, JAKĄ DAŁ POPIÓŁ. UŻYWAJĄC ŻYWYCH, RADOSNYCH KOLORÓW, CHCIAŁAM ODDAĆ SIŁĘ WSPÓŁCZESNYCH KOBIET AJNU, KTÓRE Z ODWAGĄ I DETERMINACJĄ ODBUDOWUJĄ TRADYCJĘ AJNU I SWOJĄ TOŻSAMOŚĆ KULTUROWĄ. 

​

[BEATA SOSNOWSKA]