SIEDZIMY NA PODŁODZE. GŁOSY KOBIET PRZEPLATAJĄ SIĘ Z DŹWIĘKAMI DREWNIANEGO INSTRUMENTU TONKORI. KIMIKO STROI GO STRUNA PO STRUNIE. NAJSTARSZA AJNUSKA - HIROKO KAWAKAMI - SIADA WŚRÓD NAS I Z PRZEPASTNEJ TORBY ZACZYNA WYCIĄGAĆ PRZYNIESIONE PRZEZ SIEBIE RZECZY. ROZKŁADA JE NA SZAREJ WYKŁADZINIE I OPOWIADA. CZARNO-BIAŁE ZDJĘCIA RODZINNE, SZELESZCZĄCE WORECZKI Z WŁASNORĘCZNIE FARBOWANYMI NITKAMI, IGŁY, DREWNIANE NAPARSTKI, ROZPOCZĘTE HAFTY, AJNUSKIE TALIZMANY. SŁOWA OPOWIEŚCI SĄ JAK NITKI, KTÓRE ŁĄCZĄ TE PRZEDMIOTY Z ŻYWYMI WSPOMNIENIAMI. WYŁANIAJĄ SIĘ FRAGMENTY ŻYCIA. DŹWIĘK JEJ GŁOSU, GŁĘBOKI I LEKKO CHROPOWATY, JEJ TAŃCZĄCE DŁONIE, SILNE PRZENIKLIWE SPOJRZENIE. W OCZACH TEJ KOBIETY - TYLE KOBIET. 

 

HERSTORIE TO OPOWIEŚCI WYCIĄGANE Z CIAŁA. NITKA PO NITCE. SŁOWO PO SŁOWIE. ODDECH PO ODDECHU. ROZCIĄGAMY JE W CZASIE I PRZESTRZENI, ROZPOŚCIERAMY MIĘDZY DWIEMA OSOBAMI, MIĘDZY KONTYNENTAMI, PONAD GRANICAMI, DELIKATNIE, ŻEBY NIE PĘKŁY. OPIEKUJEMY SIĘ NIMI, A ONE NAS ŁĄCZĄ.   

 

PUNKTEM WYJŚCIA, Z KTÓREGO WYŁONIŁA SIĘ PIERWSZA MYŚL O „MÓWI ONNA” BYŁY HERSTORIE KOBIET Z MNIEJSZOŚCI AJNÓW. „ONNA” (女性) TO W JĘZYKU JAPOŃSKIM „KOBIETA”. KIEDY WYPOWIADAMY SŁOWA „MÓWI ONNA”, MYŚLIMY O HERSTORII MÓWIONEJ - PRZEKAZIE USTNYM JAKO KORESPONDENCJI Z TRADYCJĄ KULTURY (NIE TYLKO) AJNÓW, GŁOSIE KOBIET ROZWIBROWUJĄCYM MILCZĄCE DO TEJ PORY KRAJOBRAZY WSPÓLNE, O SKUPIENIU SIĘ PRZY OGNIU, NAŚWIETLANIU EFEMERYCZNYCH NAPIĘĆ MIĘDZY KOBIETAMI I OŻYWIANIU ZDARZEŃ DRYFUJĄCYCH W ICH CIAŁACH.

​

WYSTAWA MIAŁA MIEĆ CHARAKTER NOMADYCZNY. POCZĄTKOWO ZAŁOŻYŁYŚMY, IŻ WSZYSTKIE PRACE POWSTANĄ W JAPONII JAKO NOTATKI, ARTEFAKTY, MATERIALNE ŚLADY SPOTKAŃ ARTYSTEK Z POLSKI I KOBIET AJNU. MIAŁYŚMY ZAZNACZONE KONKRETNE PUNKTY NA MAPIE: SAPPORO - SHIRAOI - MONBETSU - TOKIO. CHCIAŁYŚMY W KAŻDYM Z TYCH MIEJSC ZBIERAĆ/TWORZYĆ KOLEJNE PRACE, FRAGMENTY RZECZYWISTOŚCI, KTÓRE POWSTAWAŁYBY W RELACJI Z DANYM MIEJSCEM. KAŻDEMU Z PRZYSTANKÓW MIAŁY TOWARZYSZYĆ SPOTKANIA-OTWARCIA WYSTAWY OPARTE NA WSPÓLNYM POSIŁKU, STORYTELLINGU, EFEMERYCZNYCH ZDARZENIACH, KTÓRE BYŁYBY STAŁYM, A JEDNOCZEŚNIE NIEUTRWALONYM, PŁYNNYM ELEMENTEM KAŻDEGO „WERNISAŻU” - WRAŻLIWYM NA CZYNNIKI WEWNĘTRZNE I ZEWNĘTRZNE. HERSTORIE PRZEKAZYWANE BYŁYBY DROGĄ USTNĄ W DANYM TU I TERAZ. WYSTAWA MIAŁA BYĆ PRETEKSTEM DO OPOWIADANIA. 

​

Z POWODU PANDEMII, SPOTKANIA NA ŻYWO I PODRÓŻOWANIE Z HERSTORIAMI PO JAPONII ZASTĄPIŁY WIELOGODZINNE MIĘDZYKONTYNENTALNE SPOTKANIA ONLINE I DIALOG HAPTYCZNY ZAPOŚREDNICZONY PRZEZ POCZTĘ LOTNICZĄ. TROPAMI NAWIGUJĄCYMI BYŁY - CODZIENNOŚĆ/INTYMNOŚĆ, CIELESNOŚĆ, PAMIĘĆ.  

WYSTAWA “MÓWI ONNA” W WERSJI ONLINE ZBIERA WIĘC SKRAWKI HERSTORII I JEST WYRAZEM TĘSKNOTY ZA BEZPOŚREDNIM, NAMACALNYM SPOTKANIEM. 

​

[NATALIA CHYLIŃSKA, KATARZYNA PASTUSZAK]